EMOCJE

Jak uczyć dziecko bycia godnym zaufania?

1. Nie można nauczyć dziecka bycia godnym zaufania bez szacunku i pełnej akceptacji, ale także bez bycia godnym zaufania dorosłym i bez obdarowywania dziecka zaufaniem.

2. Akceptować dzieci, aprobować je, to znaczy przyjmować je takimi, jakie one są z ich mocnymi i słabymi stronami ciała, umysłu, zachowania. Akceptując bezwarunkowo dzieci, dorośli wyrażają wiarę w to, że dziecko jest godne zaufania, i jednocześnie tworzą klimat sprzyjający uczeniu się i kształtowaniu postaw wzajemnej życzliwości, wyrozumiałości i otwartości na innych.

3. Wyrażając akceptację, także w sytuacjach popełnianych przez dziecko błędów, dorośli wyrażają wiarę w to, że dziecko jest godne zaufania.

4. Zaufanie wymaga autentyczności - dorośli powinni być tym, kim są, w kontaktach z dziećmi powinni być prawdziwi, gdyż dzieci są wyczulone na każdy fałsz i niekonsekwencję. 

5. Wiele sytuacji w życiu przyczynia się do tego, że ludzie stają się nieufni i bardzo często ta nieufność zaczyna się w dzieciństwie, kiedy brakuje wsparcia i pomocy w prostych codziennych sytuacjach. Dziecko powinno nasiąknąć atmosferą zaufania na co dzień. By tak się działo, musi doświadczać wsparcia i konstruktywnej pomocy ze strony dorosłych. I dotyczy to zarówno tych najprostszych sytuacji, które dorosłym mogą wydawać się banalne, nieważne ( np. dotyczą naderwanego ucha misia czy zepsutego autka) oraz tych sytuacji, które są niezwykle poważne w oczach dorosłych.

6. Warto pamiętać, że uczenie zaufania i bycia godnym zaufania wymaga konsekwencji, począwszy od ustalenia jasnych zasad postępowania w domu i respektowania ich, a skończywszy na dotrzymywaniu składanych obietnic. 

7.  Należy także zadbać o warunki, w których dziecko będzie mogło uczyć się zaufania do siebie samego. Trzeba więc pozwolić mu na podejmowanie prób i popełnianie własnych błędów ( oczywiście w granicach rozsądku). Przesadna troska nie pozwoli dziecku nauczyć się granic zaufania do siebie samego i swoich zdolności, nie nauczy zaufania i granic tego zaufania do innych i do świata. 

8. Dorośli powinni być także przykładem poszanowania prawdy, przyznawania się do winy i naprawiania szkód. W ten sposób dziecko będzie samo nabywało odwagi, by w sytuacjach, gdy zawini, przyznać się do tego. Będzie uczyło się tego, że wyrządzone szkody/krzywdy należy naprawić, choć nie zawsze da się to zrobić w sposób satysfakcjonujący wszystkie strony.